O tym, że bycie królową zobowiązuje.

Niemal każdy gość, który odwiedzał nasz nowy dom mówił: "No to teraz pokaż swoje królestwo". Mówił to do mnie i miał na myśli kuchnię. Już na starcie włożyliśmy w nią sporo pracy. I gdy udało nam się doprowadzić ją do "jakotakości" zapał i energia lekko opadły. Jednak, jak tytuł wpisu zapowiada: "Bycie królową zobowiązuje". Kuchenne prace trwają, a dziś pokażę ten stan "jakotakości" ;-)
Kuchnia jest najciemniejszym pomieszczeniem w naszym mieszkaniu. Zastaliśmy ją z ciemną boazerią na jednej ścianie, ciemnymi płytkami na drugiej, meblami z ciemna oprawą oraz intensywnie żółtymi ścianami. Nie była brzydka, ale ciemna i sprawiała wrażenie bardzo wąskiej. Jak tylko zabrałam się za remont wiedziałam, że boazeria i płytki będą białe. To był ten pierwszy etap prac, o którym dziś napiszę. Zaczynam więc:  "Remont kuchni część 1"

Malowanie boazerii.

Nie ma co ukrywać, pracy było bardzo dużo. Samo malowanie to już przyjemność. Przygotowanie do malowania, to była brudna robota. Zastanawiałam się co począć z tą ścianą. Jak zaczęłam czytać na różnych forach, że zdejmowanie boazerii zazwyczaj łączy się z oderwaniem tynku, to szybko odpuściłam. Na blogach wnętrzarskich widziałam wiele razy białe boazerie i to było najlepsze rozwiązanie. Najpierw całą ścianę zeszlifowałam. Miałam na szczęście szlifierkę oscylacyjną, która bardzo przyspieszyła pracę. Niestety zagłębienia pomiędzy deskami trzeba było potraktować ręcznie. Drugi etap to odtłuszczanie, biorąc pod uwagę, że to kuchnia, czyli zakurzone i tłuste powierzchnie, całą ścianę czyściłam dokładnie benzyną.

Samo malowanie szło dość sprawnie. Najpierw malowałam pędzelkiem rowki pomiędzy deskami, a do reszty używałam wałka. Boazeria była ciemna i potrzebowała 3 warstw farby. Myślę, że za jakiś czas pociągnę ją jeszcze jedną warstwą dla ożywienia bieli, ponieważ w niektórych miejscach widać jeszcze ciemniejsze cienie. Boazeria jest teraz bardzo ładna i łatwa do utrzymania czystości. Farba akrylowa do drewna i metalu daje wodoodporną powłokę. Użyłam tej samej farby, którą odnawiałam meble (Leroy Merlin, 2,5l ok.70zł)

Malowanie płytek ceramicznych.

O ile malowanie boazerii, nie budziło większych emocji, poza współczuciem nad ilością pracy. To na wieść o malowaniu płytek nie raz ktoś miał ochotę postukać się w czoło ;-) Po tym remoncie, kuchni zwłaszcza, zauważyłam, że trzeba mieć odwagę ryzykować albo być pewnym efektu ;-) My mieliśmy tylko to pierwsze. Płytki poza nie pasującym nam kolorem były też zniszczone, miały sporo dziur po różnych zawieszkach. Część doradzających mówiła: zostawcie, nie są złe. Druga część (panowie z obsługi w marketach budowlanych zwłaszcza): "Teraz takie zwykłe białe płytki kupisz (Pan) za grosze, worek kleju i masz nowe, sam położysz, i wiadomo, że nic się nie będzie działo". Ja nie wiem, ale nie raz byłam świadkiem zrywania i zakładania płytek i zawsze łączyło się to z ogromem gruzu, pracy i przedłużających się terminów zakończenia remontu. Był jeszcze jeden ważny argument za. Jeśli zakładałabym nowe płytki byłyby dokładnie takie, na kształt ceglastego muru. Na szczęście miałam wsparcie ze strony męża i pomimo różnych rad pomalowaliśmy.

Na początek płytki umyłam detergentem, a później dokładnie benzyną. W internecie znalazłam niewiele informacji na temat malowania płytek dlatego zdecydowałam podzielić się moim doświadczeniem na blogu. Większość forumowiczów pisze oczywiście zrywać i nowe kłaść. Ktoś opisywał szalenie skomplikowane nakładanie farby dwuskładnikowej (to ja już wolałabym to zrywanie chyba...) I w końcu trafiłam na filmik na "Muratorze", zdaje się, sponsorowany przez Benjamin Moore. Był dla mnie na tyle przekonujący, że zdecydowałam się na tę właśnie farbę, czyli Benjamin Moore, Aura 524. (zapłaciłam 160 zł za 1l) Od razu dodam: w ulotce nie ma informacji, że nadaje się do płytek ceramicznych. 
Czas na wnioski. Farbą malowało się świetnie. Dobrze trzymała się płytek, nie mazała się. Nakładana była pędzelkiem (na łączeniach) i wałkiem. Za drugim razem niemal idealnie pokryła płytki. Dała miły, satynowy efekt. Ja osobiście jestem zachwycona. Farba rzeczywiście odporna jest na zmywanie. Płytki myję klasycznymi mleczkami, gąbką lub ściereczką. Bez problemów schodzą plamki po sosach itp. Farba nie schodzi (nie pozostawia białych śladów na ściereczkach). Jest jeden minus: można ją zadrapać ostrym narzędziem typu nóż. W kilku miejscach "zahaczyliśmy" płytki podczas montażu mebli. Wtedy wystarczył mały pędzelek i szybki retusz. Przed malowaniem zalepiłam niepotrzebne otwory samochodową gładzią szpachlową, o której pisałam przy okazji renowacji mebli, i przetarłam papierem ściernym. Reasumując: Efekt przerósł moje oczekiwania. Te zadrapania, które oczywiście zdarzają się, są niewielką ceną za wygląd kuchni, wygodę użytkowania, a przede wszystkim szybkość uzyskania tego efektu. Rzecz miała miejsce dwa miesiące temu i gdybym teraz miała podejmować decyzję byłaby taka sama. Faktura jaką płytki uzyskały po nałożeniu farby wałkiem dała efekt raczej muru niż ceramiki i to bardzo! mi odpowiada.

Poniżej można zobaczyć takie mniej więcej przed i po. Wiem, że na blatach chaos i nieład, ale zdjęcia z łapanki ;-) i w trakcie przeprowadzki. Jestem wdzięczna mojemu mężowi, że od czasu do czasu złapał aparat i pstryknął kilka fotek dla potomności. Ja byłam tak pochłonięta tym wszystkim, że nie pomyślałabym o zdjęciach.

Przed i Po w poziomie :-)

Przed i Po w pionie :-)

 

Jak już się tłumaczyłam, nie robiłam zdjęć ustawianych i w kuchni zamieszanie, ale myślę, że efekt, o który chodziło widać dobrze. Od razu jaśniej :-) W następnym odcinku kuchennych rewolucji ;-) ciąg dalszy. Zabrałam się za odnawianie mebli. Jak tylko zakończę te działania pokażę efekt końcowy. Jutro ma dotrzeć nasz stół kuchenny. Już przebieram nóżkami i nie mogę się doczekać :-) Ten, który widać na zdjęciach ma inne miejsce docelowe. Długi wpis wyszedł, ale cieszę się, że udało mi się zebrać wszystko w całość. 

Z kubkiem gorącej herbaty pozdrawiam listopadowo i życzę dobrego tygodnia.

P.S. Można zobaczyć ciąg dalszy kuchennych zamian.


TUTAJ dzielę się malowaniem kuchennych mebli na biało.
TUTAJ przedstawiam nowy stół kuchenny.


Edytowane 10 lutego 2014 roku:
Minęło już 5 miesięcy od malowania płytek kuchennych. Nadal uważam, że to był świetny pomysł. Cały czas cieszę się ich bielą. W tym czasie jeden raz w ruch poszedł pędzelek celem zamalowania ubytków. Zadrapania powstały podczas zdejmowania suszarki na naczynia. Poza tym z płytkami nic złego się nie dzieje. Nie uszkadzają ich wiszące na relingach przybory kuchenne. Przynajmniej raz w tygodniu zmywam je mleczkiem i gąbką, a niemal codziennie wilgotną szmatką.