sobota, 26 lipca 2014

Małe radości...

... bo na te duże ciągle się czeka. A te małe można ciągle mieć :-) Dobrego tygodnia Drodzy Czytelnicy i wiele radości Wam życzę. 

 - Mamo, wyglądam jak tygrys? Z serii dziecięce dialogi :-)



Nieważne (w) czym, ważne co :-). Talerz najstarszej i okruszki po rabarbarowym z bezą.



Specjalistka bez papierów i wiedzy ;-). Mój storczk, który dostałam w listopadzie i od tamtej pory kwitnie nieprzerwanie! Nie jest sztuczny :-). Pytają mnie o szczegóły hodowli, nic nie wiem na ten temat. Taki storczyk.



Odwiedziny. Z czym wybrać się w odwiedziny do chorej na cukrzycę?

1. Z kwiatami, najlepiej z ogrodu. Z rodzaju Echinacea.


2. Rybą wędzoną. 3 rodzaje, pojęcia nie mam jakie :-), doskonałe :-).


Pejzaż horyzontalny... zaskoczył mnie. Nie wszystko potoczyło się po mojej myśli. Miałam przecież biegać, skakać, latać pływać i szykować WIELKĄ WYPRAWĘ na tę stronę brzucha. Jednak inaczej oczekuję. Tak miało być. Wpisy z czerwca i lipca to rzeczy, które zrobiłam wcześniej, ale nie miałam czasu ich pokazywać. Nowych na razie nie ma :-). 




czwartek, 17 lipca 2014

Torby typu "siatka".






Te dwie torby uszyłam na loterię fantową podczas festynu w przedszkolu. Trzy z czterech użytych tkanin zakupione zostały w IKEA i są powszechnie znane. Ta w różowe kwiaty to Jysk. Torby starałam się uszyć tak, aby moża było nosić je na obie strony. Wiem, że dzieciom sprawia to dużą przyjemność :-) Może przydadzą się na wakacyjny "plażing" :-) Nie lubię wtrącania angielskich słówek do polskiego (choć przyznaję, że niektóre trudno zastąpić). A jeszcze bardziej zangielszczania słówek polskich. Jednak słowo "plażing" mnie poprostu rozśmiesza :-)



Serdecznie pozdrawiam


poniedziałek, 14 lipca 2014

Rabarbar i botwina to też zielenina.

Dzisiejszy wpis miał być drugą częścią wczorajszego wpisu o szpinaku. Jednak tak wiele miałam do powiedzenia na temat szpinaku, że podzieliłam go na dwie części. Tak więc było o warzywie, bez którego żyć nie mogę (szpinak) i takim do którego tęsknię (agretti). Dziś nieco inna kategoria. Są bowiem takie nowalijki, o których nie myślę w zimowe wieczory z tęsknotą. Można powiedzieć, że kiedy ich nie ma poprostu zapominam, że istnieją. Jednak gdy zobaczę je wiosną w warzywniaku MUSZĘ coś z nimi zrobić. I takim warzywem jest botwina. Przychodzi sezon, widzę ją taką piękną i młodą i czuję zew natury. Pakuję jeszcze rzodkiewkę, świeże ogórki, koper i pędzę do domu bo MUSZĘ zjeść chłodnik.


Chłodnik.

To zupa, którą przygotowuję najwyżej 2-3 razy w sezonie i zjadam z przyjemnością. Niektórzy mówią, że za dużo w niej krzaków... Z pewnością jest świeża, bardzo wiosenna, odżywcza i w upale doskonała. Jednak wystarczą mi te 2-3 miseczki w sezonie :-). 



Składniki:


  • Botwina 1 pęczek
  • 1 średni zielony ogórek
  • 3 rzodkiewki
  • 1 ząbek czosnku
  • 1/2 pęczka koperku
  • sok z 1/2 cytryny
  • kefir (kubeczek 300 ml)
  • sól, pieprz, cukier


Przygotowanie:

Pokroiłam buraczki z botwinką, zalałam wodą, dodałam sól, pieprz, łyżeczkę cukru oraz sok z cytryny i gotowałam wywar do miękkości warzyw. Dzięki cytrynie wywar pozostał w pięknym, głębokim kolorze. Po ugotowaniu wywar należy wychłodziłam.

Na tartce starłam ogórka i rzodkiewkę, rozgniotłam i posiekałam czosnek. Rzodkiewkę, ogórka i czosnek wymieszałam z kefirem i połączyłam z wychłodzonym wywarem. Jeśli jest potrzeba doprawiam jeszcze solą i pieprzem. Przed podaniem dodaję posiekany koperek.
Najczęściej wywar przygotowuję dzień wcześniej. Na drugi dzień mieszam z pozostałymi składnikami i na 2-3 godziny wstawiam do lodówki. 
Chłodnik można podać z jajkiem.

Rabarbar.  Warzywo czy owoc, a może zwierz :-) 

Swojego zwierzaka już pewnie nie będę miała. Teraz opiekują się nimi moje dzieci, a ja dziećmi :-) W domu mamy rybkę Lili oraz Frajdę - świnkę morską. Gdybym jednak miała zwierzątko, to nazwałbym je Rabarbar, niezależnie od płci :-). A rabarbar to warzywo oczywiście :-) Za rabarbarem nigdy nie przepadałam, choć gdy wspominam upalne dni dzieciństwa i kwaskowy kompot z rabarbaru to zastanawiam się, czy rzeczywiście go nie lubiłam... Zobaczyłam to ciasto i poprostu zamarzyłam o nim. Rabarbar w połączeniu z jabłkiem, bezą i kruchym spodem wydał się moim kubkom smakowym atrakcyjnym :-). I nie myliły się kubki moje. Ciasto pyszne i do powtórzenia! 





Przepis na ciasto znalazłam na blogu onionchoco, dokładnie TUTAJ. Niemal od razu zabrałam się za pieczenie, zwłaszcza że miałam w lodówce pęczek rabarbaru, który zakupiłam pod wpływem wspomnianego na początku zewu natury i nie bardzo wiedziałam co z nim począć... Z pęczkiem rabarbaru, bo zewu poprostu posłuchałam ;-)


Pamiętam z dzieciństwa letnie obiady. Na obiad była poprostu fasolka szparagowa, albo bób. Teraz podawane raczej jako zdrowy dodatek do posiłku. Przynajmniej ja zawsze tak przygotowywałam obiady. W tym roku zaczęliśmy rozmawiać z mężem, jak to było i właściwie dlaczego nie? Ugotować wielki gar fasolki, bobu, albo wielki kalafior z masłem i bułką tartą i to wszystko. Wracamy do tradycji. Oczywiście nie codziennie, jadamy też jajka, mięso oraz makarony ;-) Mamy na osiedlu świetny warzywniak. Tak, w tej naszej wielkiej, szarej płycie, schowany w cieniu wieżowców. Nie taki, co to i mleko i kawę kupisz, a nawet skarpetki. Prawdziwy, jak za dawnych czasów. Na metalowych stelarzach stoją skrzynie z warzywami, w środku i na zewnątrz. Jedynym szaleństwem wydają się gotowe surówki, bardzo smaczne z resztą. A do tego ekscentryczny Pan sprzedawca ;-). Dodać należy: zaprzyjaźniony, jak z amerykańskich filmów, co to wybiera najlepsze owoce i pójdziedzie do swojego dostawczego auta po najładniejszy bukiecik koperku. Nie muszę się martwić o zakupy gdy wysyłam córkę. Nie ma obaw, że wróci ze zwiędłą rzodkiewką. Pan nas zna :-) 



niedziela, 13 lipca 2014

Szpinak. Spinacio. Spinach. I agretti na koniec.




Szpinak absolutnie uwielbiam. Zarówno na surowo jak i lekko przetworzony. Mogłabym go jeść codziennie, ale rozsądnie zjadam raz w tygodniu, jako posiłek i bardzo często na kanapkach i w sałatkach. W naszej lodówce szpinak jest niemal zawsze. Nawet zimą, nie jest pewnie tak zdrowy jak teraz, nie się mogę powstrzymać. I zimą jest to raczej szpinak, a teraz jest to SZPINAK. Mrożonego szpinaku nie kupuję, nie potrafię go zjeść... Czasem można kupić mrożony, który nie jest zieloną masą, ale trudno go znaleźć. Do rzeczy. Dziś zapodam przegląd szpinakowych dań z naszej kuchni tego sezonu. To oczywiście nie wszystkie możliwości szpinaku :-) I tudno dziś mówić o przepisach, to raczej sugestie, taka zielona, letnia historyjka straganowa, bez dialogów.





Gdy widzę na straganie tak piękny szpinak nie opieram się i kupuję cały kilogram, a co tam... Jedyny problem to dokładne umycie szpinaku. Bardzo dokładne i jeszcze raz. Piasek w zębach podczas obiadu nie jest miłym zaskoczeniem.







Jeszcze chwila zastanowienia, czy w domu mamy oliwę? czosnek? sól?  pieprz? To idealne towarzystwo dla szpinaku. Właściwie niczego innego nie biorę pod uwagę.




Na patelni typu wok rozgrzewam kilka łyżek oliwy z kilkoma ząbkami czosnku pokrojonymi w plastry. Dokładam umyty szpinak.  Dodaję soli i pieprzu i czekam dosłownie 2 minuty. Gdy część liści zmięknie zdejmuję z ognia i mieszam. Wtedy mięknie reszta. I gotowe, nadal mamy całe liście szpinaku z kruchymi łodyżkami. 

Szpinak przygotowany w ten sposób ma miły czosnkowy smak, nabiera charakteru i ma niewiele wspólnego z zieloną mrożoną masą. Tak przygotowany jestem gotowa jeść od razu z kawałkiem tosta. Tymczasem zapraszam na kilka odsłon szpinaku na naszym stole :-)




Propozycja pierwsza: szpinak, jajko sadzone i grzanki z oliwą i ziołami.  Ot zwykły obiad. Właściwie nie ma o czym mówić. Zjeść i cieszyć się chwilą. Zamiast ziemniaków grzanki ziołowe. Kawałki chleba podsmażone na oliwie i dodatkiem soli ziołowej. Można je moczyć  w wypływającym żółtku. Po prawej talerz dla H. Ona toleruje szpinak tylko w postaci surowej.





Propozycja druga: naleśniki ze szpinakiem. Większość osób nie potrzebuje przepisu na naleśniki, a ja owszem. Nie lubiłam ich smażyć dopóki nie znalazłam właściwych proporcji na smaczne, cieniutkie naleśniki. Teraz bardzo lubię i jeść i smażyć. Przepis pochodzi z bloga White Plate.








Propozycja trzecia: pizza bianca ze szpinakiem i mozarellą. Klasyczna pizza bianca (pizza biała) to poprostu ciasto posmarowane oliwą, często posypane ziołami i tak upieczone. Bardzo często piekę taką pizzę gdy na obiad jest tylko zupa. Nie wiem, czy jest tak wszędzie, ale wśrod Włochów, których my mogliśmy przebywać wszystkie pizze bez sosów pomidorowych nazywane są białe. Bardzo je lubię. Jadłam taką z podsmażonymi ziemniakami, kawałkami mielonego mięsa i mozarellą. Była naprawdę pyszna, choć podchodzilam do niej podejrzliwie ;-) Prawdopodobnie wielu z was podejrzliwie patrzy na tę ze szpinakiem (w postaci podsmażonej z czosnkiem) i mozarellą. Trzeba poprostu spróbować. Nawet moje dzieci ostatnio chętniej jadły tę niż klasyczną. Ciasto już od kilku lat przygotowuję z przepisu z bloga White Plate.  





Propozycja czwarta: spagetti aglio e olio e spinacio :-) Jak wspominałam często jadamy szpinak w kanapkach i sałatkach. Po lewej surowy szpinak z makaronem. Bardzo szybki obiad, który lubi nasza rodzina. Makaron to najprostszy z najprostszych, po włosku brzmiący dumnie: Spagetti aglio e olio, czyli spagetti z czosnkiemi oliwą. Na patelni wystarczy rozgrzać kilka łyżek oliwy z plasterkami czosnku. Ja wrzucam czosnek do zimnej oliwy i podgrzewam. Gdy czosnek lekko się zeszkli (nie może się zarumienić bo gorzknieje) wystarczy dorzucić makaron spagetti ugotowany al'dente. Już taki jest pyszny, a gdy dodaję do niego świeżego szpinaku jest jeszcze lepszy.




Na zakończenie: agretti, które szpinakiem nie jest, ale przypuszczam, że można się z nim obchodzić dokładnie tak samo.

Zdjęcie, a przy okazji przepis, można znależć na tej stronie:
 http://italicious.wordpress.com/2012/04/29/agretti/

Warzywo, które jadłam raz w życiu, na wakacjach we Włoszech. Zjadłam jeden raz (kilka lat temu) i zapamiętałam na zawsze. Nie znałam jego nazwy, niby nic nadzwyczajnego, ale zapadło w pamięć, tak czasem bywa :-) Czasem z ludźmi, a czasem z warzywami :-))) Odnalazłam je wkońcu w książce "Bella Toskania" Frances Mayes. To autorka znanego tytułu "Pod słońcem Toskanii". Ta książka była łatwa, miła i przyjemna. "Bella Toskania" to inny kaliber opowieści o Włochach. Rzeczowo, ambitnie o jedzeniu, architekturze, ogrodach, pewnie dlatego nie jest już znana. Wracając do warzyw to, agretti o którym chciałam dziś wspomnieć zostało już pięknie opisane przez wspomnianą autorkę:

"Ziele dziwne dla mnie i nowe to agretti. Na pewno rośnie gdzieś w Ameryce, ale ja go nie widziałam. Owiązany źdźbłem pęk wygląda jak dzika trawa, coś, czym można z ręki karmić konia. Rzuca się to na wrzątek i gotuje przez parę minut, a potem przysmaża na patelni z oliwą, solą i pieprzem. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam agretti, pomyślałam: och, jeden z tych przyswojonych smaków. W czasie gotowania pachniało to ziemią, jak gotujące się buraki, ale też i świeżością zieleni. Znajoma włoszka zaleca do tego sok z cytryny, ja jednak chciałam skosztować agretti bez ulepszeń. Ponieważ ta "trawa" jest mniej więcej tak gruba jak vermicelli, później połączyłam ją z tym właśnie makaronem i plasterkami parmigiano. Najbardziej zbliżony smak ma szpinak, ale smak agretti, zawierający mineralną ostrość szpinaku, jest żywszy, pełen wiosennej energii."    Frances Mayes "Bella Toskania".

Pojechać do Włoch i zjeść agretti, tak o tym teraz marzy...




środa, 9 lipca 2014

Patchwork, ale sie stęskniłam...

Bardzo się cieszę, że udało mi się uszyć jeszcze narzuty na łóżka dziewczynek. Do tej pory zakrywaliśmy je kocami. Koce były szerokie i opadały na podłogę. Poza tym są dość ciężkie. Dlatego bardzo chciałam uszyć narzuty na wymiar, są znacznie wygodniejsze w użyciu, zwłaszcza dla dziewczynek. Dawno nie szyłam patchworka i brakowało mi tego. Takie uspakajające dziubanie, gdzie połowa czasu, albo i więcej to wybór tkanin i ułożenie ich w schemat. Dywaniki przy łóżkach były tematem TEGO wpisu.


  

Biała tkanina była dużą narzutą IKEA. Podzieliłam ją na dwie, ale od początku wiedziałam, że na pojedyncze łóżko będzie nieco za wąska. Stąd pomysł na obszycia. Myślałam, żeby zrobić obszycie z jednego koloru, ale jednak cicha miłość do patchworka powróciła :-) Poza tym nie musiałam dokupić nawet kawałeczka tkaniny i wykorzystkałam to, co miałam. Powstał taki niedosłowny patchwork. Zostało mi jeszcze tej narzutowej tkaniny z długości i planuję uszyć z niej poduchy na łóżka. Dodatki w pokoju dziewczynek są w kolorach marynistycznych. Uszyłam narzuty pozostając w tej kolorystyce, każdą z naciskiem na inny kolor. Jedna miała pójść w granat, druga w czerwień. I od razu robiłam każdą z myślą o łóżku jedenqej z córek. Nie mówiąc im o tym, po skończeniu zaryzykowałam i poprosiłam o wybór. I wybrały tak, jak dla nich szyłam... bez chwili zastanowienia :-) To takie fajne :-)




Letni czas, to spanie pod patchworkami. Ja wprost uwielbiam te szyte kołderki. Moje dziewczyny także :-) Kołdra gdześ w pobliżu, gdyby nagły nocny deszcz ochłodził mocno powietrze, ale w użyciu są letnie kołderki. Można je dokładniej obejrzeć TUTAJ.




A poniżej zdjęcia z codziennego użytkowania pokoju :-) W tle łóżka z kocykiem jeszcze.



Pozdrawiam ciesząc się widokiem szalejących od wiatru firanek. Żagle...



czwartek, 3 lipca 2014

Mały recycling.

Gdy nadszedł czas letniej garderoby okazało się, że dziewczyny nie mają za dużo krótkich spodenek, natomiast posiadają kilka par spodni z dziurami na kolanach. No to wyrównałam bilans zamieniając te drugie w pierwsze ;-)



Jak widać nie ograniczyłam się do obcięcia i podwinięcia nogawek. Dziewczyny zadowolone :-) Nic takiego, a jednak obszycia nogawek tkaniną czy tasiemką dodały uroku zwykłym rzeczom.


Miłych wakacji.